ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

 "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" ευχόμαστε σε όλους με τις αλλιώτικες καρτούλες που ετοιμάσαμε: φύλλα Αιγύιπτου, κανέλα, κόλλα ρευστή, αστεροειδές  μπαχαρικό , χαρτόνι , γκλίτερ και φαντασία...

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΑΣ ΚΑΡΤΕΣ ΜΕ ΤΕΧΝΙΚΗ...

Μια δραστηριότητα του βιβλίου της Γλώσσας  επιχειρήσαμε να κάνουμε και ιδού το αποτέλεσμα:  Καλύπτοντας την επιφάνεια ολικά με λαδοπαστέλ πολύχρωμο και περνώντας από επάνω με μαύρο χρώμα,

είχαμε αυτές τις υπέροχες καρτούλες. 

Και του χρόνου, παιδιά!

ΚΑΛΑΝΤΑ από τη Δόμινα Σαμίου

Υπέροχα κάλαντα για τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα από κάθε γωνιά της Ελλάδας,  με ένα κλικ στην εικόνα

ΠΥΡΕΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΣΤΗ Δ2

 Το ανάποδο παραμύθι που σκαρώσαμε είναι έτοιμο: " Ο Άκης και η Κοκκινοσκουφίτσα" ,  

 μια ιστορία για το μικρό λυκάκι, τον Άκη,  που συναντά στο δάσος τη στριμμένη Κοκκινοσκουφίτσα. Η τελευταία θέλει πολύ ένα μοντέρνο γούνινο παλτουδάκι  και δε διστάζει να " συνοδεύσει" το απονήρευτο λυκάκι ως το σπίτι της γιαγιάς του. Από του κυνηγού την κάννη θα σωθεί την τελευταία στιγμή ο μικρούλης Άκης κι η γιαγιά του, αφού το κινητό της δολοπλόκας Κοκκινοσκουφίτσας ξεμένει από μονάδες και δεν προλαβαίνει να ειδοποιήσει τον αιμοβόρο κυνηγό... 

 Να και το δεντράκι των οικολόγων μαθητών που δεν πετούν τα κομμάτια του παλαιού παζλ!

εδώ και οι νιφάδες που κοσμούν τα παράθυρα της τάξης μας , αλλά και το δέντρο μας! 

Ο ολυμπιονίκης μαραθωνοδρόμος μας Σπύρος Λούης

Ο νερουλάς από το Μαρούσι που έτρεχε «πιο γρήγορα και από άλογο»!

Κατά την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896, ένας φτωχός νερουλάς προστίθεται την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή στη λίστα των αθλητών της ελληνικής Κάποιος άσημος πιτσιρικάς από το Μαρούσι Αττικής είχε τερματίσει μόλις πέμπτος στους δεύτερους προκριματικούς αγώνες και τίποτα δεν έδειχνε ότι μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στους Ολυμπιακούς.

Ο αρμόδιος όμως του αγωνίσματος, ταγματάρχης Γιώργος Παπαδιαμαντόπουλος, έτυχε να είναι διοικητής του Λούη όταν υπηρετούσε ο τελευταίος τη θητεία του στον στρατό και τον θυμόταν πολύ καλά για την πρωτόγνωρη αντοχή του στο τρέξιμο: «Από τους Αμπελόκηπους τον έστελνα στο Σύνταγμα για τσιγάρα και γυρνούσε σε είκοσι λεπτά», θα πει στην επιτροπή εγγυώμενος προσωπικά για την ετοιμότητα και το αξιόμαχο του Λούη.

Κι έτσι θα πάρει τελικά μέρος στους Ολυμπιακούς του 1896 το μεγάλο αυτό αουτσάιντερ και κόντρα σε όλες τις προσδοκίες θα μετατραπεί στον πρώτο αθλητικό θρύλο της νεότερης Ελλάδας! Η θρυλική μορφή των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και πρωταθλητής μαραθωνοδρόμος ήταν ένας άνθρωπος απλός που συνήθιζε να ντύνεται με την εθνική ενδυμασία του λαού του.

Ως γιος νερουλά, ο τσολιάς με το μετάλλιο στο στήθος κουβαλούσε από μικρός το νερό από σπίτι σε σπίτι διανύοντας τεράστιες αποστάσεις με τα πόδια, κάτι που σφράγισε τα παιδικά του χρόνια και τα μετέτρεψε σε περίοδο προπόνησης, έστω και άτυπη. Κι έτσι στις 29 Μαρτίου 1896 έγραψε μια από τις λαμπρότερες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού μπαίνοντας θριαμβευτής στο Παναθηναϊκό Στάδιο ως ο ταχύτερος μαραθωνοδρόμος του κόσμου!

Μετά ήρθαν οι τιμές, οι έπαινοι και οι κολακείες, αν και ο Λούης δεν ζήτησε ποτέ τίποτα και δεν εξαργύρωσε τη νίκη του σε τίποτα άλλο παρά μόνο καντάρια εθνικής δόξας. Μόνο ένα γαϊδουράκι ζήτησε για να βοηθά τον πατέρα του να κουβαλάει το νερό! Ο νερουλάς από το Μαρούσι παρέμεινε νερουλάς και μετά τον άθλο του, ένας γνήσιος και σωστός λαϊκός ήρωας δηλαδή που δεν άλλαξε στο παραμικρό τη ζωή του κάτω από το φως της σπουδαίας και ιστορικής πρωτιάς του.

Συνέχισε να δουλεύει σκληρά, παρέμεινε για όλη του τη ζωή μεροκαματιάρης και μέχρι και στη φυλακή σύρθηκε αδίκως, κατηγορούμενος για πλαστογραφία! Ο Λούης ήταν όμως μεγαλύτερος από τις μικρότητες του κόσμου που έζησε και άφησε παρακαταθήκη έναν μύθο-μάθημα ζωής…

Με τις ελληνικές προετοιμασίες για την υποδοχή των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα να είναι πυρετώδεις, ο Λούης εξομολογείται στους συντοπίτες του ότι σκοπεύει να λάβει μέρος. Όσοι τον ήξεραν τον παρότρυναν να το κάνει, μεταξύ των οποίων και ο γυμναστής του στο σχολείο. Ο Λούης δήλωσε συμμετοχή στους συμπληρωματικούς προκριματικούς του Μαραθωνίου στις 24 Μαρτίου 1896, όταν αποφασίστηκε ότι ο αριθμός των ελλήνων αθλητών θα ήταν τελικά 10 και όχι 6, και την επομένη το πρωί βρίσκει αφέτη στον τύμβο του Μαραθώνα τον παλιό του διοικητή, τον ταγματάρχη Παπαδιαμαντόπουλο.

Ο αγώνας ήταν αδυσώπητος και οι αντίπαλοί του καλύτερα προπονημένοι, γι’ αυτό και ο Λούης κατατάσσεται 17ος στα συμπληρωματικά προκριματικά. Στην τελική δοκιμασία θα περνούσαν οι πρώτοι 16 αθλητές, αν και με παρέμβαση του Παπαδιαμαντόπουλου και τις προσωπικές του εγγυήσεις γίνεται τελικά δεκτός κατ’ εξαίρεση ο αμαρουσιώτης δρομέας, ο οποίος τρύπωσε κυριολεκτικά από το παράθυρο στο αγώνισμα του Μαραθωνίου των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 1896!
Περισσότερα...

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Συχνά ξεχνάμε πόσο τυχεροί είμαστε που πάμε σχολείο». Oι τέσσερις μικροί πρωταγωνιστές του «Στο Δρόμο για το Σχολείο», όμως, φτιάχνουν τη δική τους τύχη και αψηφούν κάθε είδους απίστευτη αντιξοότητα για το δικαίωμα σε ένα καλύτερο μέλλον που τους υπόσχεται η μόρφωση – όσο μακριά κι αν βρίσκεται αυτή.

Ο 11χρονος Τζάκσον ξυπνά καθημερινά στις 5:30 για να περπατήσει, μαζί με τη μικρότερη αδερφή του, πάνω από 15 χιλιόμετρα άγριας φύσης στην Κένυα, αποφεύγοντας τις επιθέσεις ελεφάντων. Ο Καρλίτο, καβάλα στο άλογό του και παρέα με τη δική του αδελφή, διασχίζουν πετρώδεις κοιλάδες και λόφους της Παταγονίας. Στο Μαρόκο, η Ζαχίρα και η παρέα της ανεβοκατεβαίνουν βουνά, ενώ ο Σάμουελ βασίζεται στον νεαρότερο αδερφό του για να σπρώξει την αυτοσχέδια αναπηρική του καρέκλα μέσα από κατεστραμμένους δρόμους και βάλτους της Ινδίας.

Πλάνα που κόβουν την ανάσα, εξωτικές τοποθεσίες που δεν θα φαίνονταν παράταιρες στα εντυπωσιακά ντοκιμαντέρ του National Geographic και, πάνω απ' όλα, συγκινητικά παραδείγματα του θριάμβου του ανθρώπινου πνεύματος και της δίψας για μάθηση από λιλιπούτειους επίδοξους διανοούμενους.
 Χ.Λ. 

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ